To Pan Pan ισοδυναμεί με το καλλιτεχνικό προσωνύμιο του Παναγιώτη Πανταζή. Στο πρόσωπο αυτού εντοπίζονται δυο βίοι, ο μουσικός κι ο κομίστας, με ένα ορθάνοιχτο δίαυλο επικοινωνίας να τους ενώνει. To Someday, Maybe I Won't Mind κατέφθασε το 2010 και απαρτίζεται από σπιτικές ηχογραφήσεις που αντανακλούν ζεστασιά, μελωδικότητα, πλήρη συναίσθηση κατεύθυνσης. Οι εύθραυστες shoegaze και ambient εκφάνσεις του δημιουργικού ίστρου του Pan Pan ντύνονται με ανέλπιστα όμορφο τρόπο από έναν απαλό indietronica μανδύα. Οι επιρροές του εκτείνονται απ' τους συντοπίτες μας One Hour Before The Trip και Accra Minoa, έως και την Αγία Τριάδα του post rock Godspeed You! Black Emperor, Mogwai, Sigur Ros, με ενδιάμεσες στάσεις στις εγκεφαλικά ατμοσφαιρικές περιπλανήσεις των Radiohead, Notwist, Boards Of Canada και Slowdive. Ενόσω τα ακουστικά θα βρίσκονται στα αυτιά σας, διαβάστε την τοποθέτηση του ίδιου του δημιουργού για τον πρώτο του full length δίσκο. - Π.Σ.Πριν δύο χρόνια αποφάσισα πως μέσα στον σωρό των κομματιών, των παρατημένων loops και των αναποφάσιστων ενορχηστρώσεων υπήρχαν καμία δεκαριά που λέγανε μια ιστορία για το πως ένοιωθα για την ζωή που ζούσα, εκεί που την ζούσα, με όσους την ζούσα. Τα έβαλα στη σειρά που πίστεψα πως έβγαινε αυτό που είχα στο κεφάλι μου, έκανα ότι ένοιωθα πως τα ολοκληρώνει σαν κομμάτια και έφτιαξα το ημερολόγιο μου για όταν ήμουν 24 με 28 χρονών.
Τα τραγούδια
"Thrilling uncertainty": Είχα 5 δευτερόλεπτα λευκού θορύβου και δοκίμαζα φίλτρα πάνω του για να δω αν μπορεί να προκύψει κάποιος ενδιαφέρων ήχος. Κι έφτιαξα μια λούπα που ένοιωθα πως μου ξεπλένει τ' αυτιά, κι ενώ μου άρεσε πολύ να την ακούω, μου άρεσε κι η στιγμή που την σταματούσα και ησύχαζα. Την είχα ένα-δυο χρόνια χωρίς να μπορέσω να την κάνω κομμάτι, αλλά απ' την αρχή το working title της ήταν "ideal_intro", γιατί ήξερα πως αυτό θα ήταν το κομμάτι που θα άνοιγε τον δίσκο μου, όποτε κι αν τον έφτιαχνα αυτόν. Τελικά ήταν το κομμάτι που τελείωσα τελευταίο από τα 9 που είχα αποφασίσει πως θα απαρτίσουν το LP.
"Never gonna happen": Ξεκίνησα να παίζω τις συγχορδίες στο midi keyboard μου, έτσι για να ψάξω καμία μελωδία, και όλα βγήκαν αβίαστα. Όλο το κομμάτι είχε βγει σε λιγότερο από μια ώρα κι από κει κι έπειτα το επισκεπτόμουν για μικρολεπτομέρειες: για ένα πρόσθετο τμήμα στα πλήκτρα, για κάποιους θορύβους, για τους ψίθυρους από το "Μαρία Νεφέλη". Και για τα πρώτα φωνητικά που έβαλα σε κομμάτι μου, ηχογραφημένα με ένα χειλόφωνο που είχα για να μιλάω μέσω webcam.
"Salt + pepper": Είχα βγει με το κασετοφωνάκι μου στο μπαλκόνι του υπνοδωματίου μου, που έβλεπε στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας και το άφησα να γράψει λίγα λεπτά. Μετά πέρασα στον υπολογιστή ότι έγραψα και κόβοντας όλο και μικρότερα κομμάτια έφτασα να φτιάξω ένα βασικό ρυθμικό κολάζ που πάνω του θα πατούσαν οι μελωδίες, αλλά στην αρχή δε μου άρεσε τόσο. Μετά ένας φίλος μου είπε ότι ακούγοντας το του ερχόταν η όρεξη να σκαρφαλώσει στον τοίχο απέναντι, κι αυτό ήταν αρκετό για να μην το παρατήσω. Στο τέλος κόλλησα και το κλασσικό 8bit drum loop του casio pt-1 που το έχω από μωρό κι είπα να μην πάει χαμένο.
"5 χρόνια": Aυτό είναι το κομμάτι που παραλίγο να είχε κιθάρα μέσα, αλλά την έσβησα από το τελικό μιξ. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς εγώ έπαιζα. Η αλήθεια είναι πάντως πως το βασικό ρυθμικό θέμα το είχα φτιάξει σε κιθάρα, στην κιθάρα που ποτέ δεν έμαθα να παίζω και ποτέ δεν έμαθα να κουρδίζω· στην κιθάρα που ποτέ δεν άλλαξα χορδές.
"Crackle": Ούτε που θυμάμαι από πότε το γυροφέρνω, είχα καταλήξει σε τουλάχιστον άλλες 5 "τελικές" εκδοχές, αλλά ποτέ καμία δεν έβγαζε αυτό που ήθελα, μέχρι που έβαλα κατά λάθος distortion στο κανάλι με το εισαγωγικό beat και ξαφνικά άρχισε να κυλάει από μόνο του. Σε κάποια από τις παλιότερες version είχα και samples από number stations, αλλά αργότερα άκουσα το κομμάτι των Βoards of Canada με το ίδιο sample, και για λόγους αξιοπρέπειας το αφαίρεσα.
"Safe there": Όποιος στείλει ένα e-mail στο ekatoenteka@gmail.comλέγοντας έστω και στο περίπου από πού είναι το sample στο 3:44 κερδίζει ένα εντελώς custom αντίγραφο του LP.
"Calm like a spasm": To μόνο κομμάτι μου που μπορώ να ακούσω σαν τρίτος και να νοιώσω βαρύ ψυχοπλάκωμα και η αλήθεια είναι πως νοιώθω -με οξύμωρο τρόπο- μια χαρά για αυτό μου το επίτευγμα.
"Wake up with the sun": Έκανα βόλτες στο κέντρο της Αθήνας και άκουγα το Νeon Bible και όταν έφτασα στο Ocean of noise, συνειδητοποίησα πόσο πολύ με εξέφραζε κάθε στιγμή αυτού του τραγουδιού και σκέφτηκα πως πρέπει να φτιάξω ένα κομμάτι δικό μου να με εκφράζει ακόμη περισσότερο για εκείνη τη φάση της ζωής μου.
"Sex in a postnoise era": Ήμουν ακόμη φοιτητής στο Βόλο, και είχα κατέβει για λίγες μέρες στην Αθήνα. Ένα βράδυ μου είχαν σφηνωθεί κάποιες μελωδίες στο κεφάλι και ο μόνος τρόπος να τις ηχογραφήσω, μιας και δεν είχα το keyboard μου μαζί μου, ήταν ένα-ένα κλικ με το mouse, νότα με νότα, στο παλιό μου pc. Δεν άλλαξα τίποτα για την τελική εκδοχή του κομματιού. Ολόκληρο το κομμάτι είναι φτιαγμένο με ένα mouse.
Παναγιώτης Σταθόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου