Ήταν το 1996, όταν ο Josh Davis, ο 24άρης από το ηλιόλουστο San Jose της California εισήγαγε την ορχηστρική hip-hop στο mainstream κοινό, πραγματοποιώντας ένα από τα φοβερότερα debut albums όλων των εποχών, με την κυκλοφορία του αθάνατου "Endtroducing", ενός αριστουργήματος ηχογραφημένου αποκλειστικά με samples. Αρκετοί ήταν οι άξιοι ακόλουθοι, μεταξύ των οποίων οι Krush, Cut Chemist, U.N.K.L.E., Cam και λοιποί djs. Κανείς τους όμως δεν κατάφερε να αγγίξει εκείνη την μοναδική ατμόσφαιρα της πρώτης δημιουργίας του Dj Shadow.
Ήταν και πριν σχεδόν 3 χρόνια, όταν ο Δεύτερης Κατηγορίας Πολίτης κυκλοφόρησε εκείνο το EP ονόματι "Wyred Folk". Και καθαρή πλάκα ήταν εκείνο πάθαμε μερικοί, στο άκουσμα της τέλειας εκείνης διασκευής του "Street Spirit", υπό τον εναλλακτικό τίτλο "The way I feel".
Ήταν και πριν λίγες ημέρες, τέλη Οκτώβρη του 2009, τότε που ο εκ Huddersfield ορμώμενος και νυν κάτοικος Λονδίνου, Aaron Thomason (aka 2econd Class Citizen), ήρθε για να επαναφέρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το χαμένο εκείνο συναίσθημα του "Endtroducing", με την κυκλοφορία της πρώτης του πλήρους δισκογραφικής δουλειάς "A world without", μέσω της Βερολινέζικης Equinox, ιδιοκτησίας Gunter Stoppel (aka Dj Scientist). Κάτι έπαθα και πάλι!
Ένα τόσο ταιριαστό πιάνο στρώνει το χαλί στα σκονισμένα beats, τις απανωτές στρώσεις από samples και τα ακουστικά riffs του Thomason. Progressive, folk-ish, ψυχεδελικές κιθάρες, ηλεκτρονικά βιολιά, κοφτά, απανωτά break-beats (A new day), cinema-tesque γκόσπελ χορωδία (Our lady of solitude) και Balkan-ιζατέρ πνευστά πίσω από τις οργισμένες cypress-ικές ρίμες του Reindeer, αστικός πόνος, μεγάλες δόσεις down-tempo κατάθλιψης και μελωδική μοναξιά στοιχειώνουν τον Julio Ramos (aka Ceshi) (One by one), αγωνία σε μετα-αποκαλυπτική εκτέλεση που θα ζήλευαν ακόμη και ορισμένοι από τους καλύτερους Καναδούς post-ροκάδες (A world without). Μια γλυκιά μελαγχολία και εκείνη η ανεπαίσθητη αίσθηση της απώλειας, είναι αυτές που περιτυλίγουν μέσα τους τη λυρική μαγεία των 10, συνολικά, συνθέσεων του 2econd Class Citizen.
Πες το experimental hip-hop, πες το neo-folk, πες το post hip-hop, πες το ελεγεία από μαυσωλείο βινυλίων (όπως είχε γράψει κάποτε το Uncut). Όπως και να έχει, η ουσία είναι μία. Η διαχρονικότητα του συγκεκριμένου δίσκου είναι προδιαγεγραμμένη στα κιτάπια της μουσικής μοίρας. Όπως, χαρακτηριστικά, αναφέρει στην ιστοσελίδα της η Equinox: "Εδώ βρίσκεται το συναίσθημα το οποίο η hip-hop ίσως έχει χάσει". Συμφωνώ και επαυξάνω. Ξεσκονίστε, λοιπόν, τα πικάπ σας ή απλώς ετοιμαστείτε να σκονίσετε τα cd-players και τους σκληρούς σας με ένα τέτοιο, παλιάς κοπής, εξαιρετικό ντεμπούτο.
Τάσος Κορομηλάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου